Mini Hatch

Deska rozdzielcza Mini jest jedną z najbardziej oryginalnych na rynku, z wielkim, okrągłym i umieszczonym na samym środku „zegarem” (w jego obrębie znajduje się ekran multimediów”. Kierownica jest zamontowana niemal pionowo, fotele zaś są umieszczone nisko nad podłogą, dzięki czemu pozycja kierowcy jest jak w sportowym aucie.

Trzydrzwiowe Mini jest nie tyle autem czteroosobowym, ile raczej o układzie siedzeń typu 2+2 – idealne dla dwóch osób z możliwością okazjonalnego przewiezienia dwóch pasażerów z tyłu. 211-litrowy bagażnik jest jak na auto tej klasy mały, jednak dla jednej-dwóch osób powinien być wystarczający. Natomiast wersja pięciodrzwiowa ma nadwozie o 16 cm dłuższe i o 7,2 cm większy rozstaw osi; wszystkie te centymetry powiększają auto w części za oparciami foteli, dzięki czemu „długie” Mini jest bliższe typowym hatchbackom tej klasy.

Siedzenia są umieszczone nisko, co zawsze w jakiś sposób utrudnia zajmowanie miejsca, jednak w wypadku Mini jest to raczej cecha auta niż jego wada. Jak na samochód dość sztywno zawieszony komfort resorowania okazuje się zaskakująco dobry – tłumienie nierówności jest szybkie, ale nie twarde. Układ klimatyzacji okazuje się wydajny i jego działanie jest w zasadzie niesłyszalne, natomiast przy wyższych prędkościach wyraźnie słychać w kabinie szum opływającego powietrza.

System bazuje na multimediach znanych z modeli BMW (poprzedniej generacji) i w Mini ma w zasadzie jedynie zmodyfikowaną grafikę m.in. ze względu na zaokrąglony po bokach ekran. Każde Mini ma też dotykowy wyświetlacz o przekątnej 8,8 cala, chociaż w zależności od wersji systemy różnią się możliwościami układu nawigacji. Do obsługi służy wielofunkcyjny kontroler, system działa superszybko, a poruszanie się po menu jest bardzo intuicyjne. Jednym słowem – tej klasy multimediów nie ma żaden inny maluch na rynku. Warto zaznaczyć, że w najnowszym elektrycznym Mini firma wprowadziła multimedia nowej generacji, są one jednak dostępne wyłącznie w tym modelu.

Jednym słowem – jest wysoka. Zastosowane materiały, jakość wyświetlaczy, dobór oświetlenia nastrojowego, wygląd elementów obsługi – wszystko jest na poziomie auta marki premium.

Tak jak wszystkie pozostałe modele tej klasy, przednie zawieszenie wykorzystuje kolumny McPhersona, jednak z tyłu Mini ma zawieszenie wielowahaczowe – i pod tym względem jest absolutnym wyjątkiem. Taka konstrukcja pozwala wyostrzyć właściwości jezdne zachowując jednocześnie komfort resorowania na przyzwoitym poziomie, jest jednak dość kosztowna.

Najczęściej używanym określeniem właściwości jezdnych Mini jest to, że auto prowadzi się jak gokart. Układ kierowniczy jest precyzyjny, przyczepność bardzo wysoka, a reakcje ostre. Zmiany kierunku jazdy następują szybko, a nadwozie wychyla się na boki tylko nieznacznie – na tyle, żeby dać kierowcy poczucie, że zbliża się do granicy przyczepności. Pod względem prowadzenia Mini jest jednym z najlepszych przednionapędowych aut na rynku, nie tylko w klasie maluchów.

Funkcja rozpoznawania pieszych i ostrzegania przed kolizją, rozpoznawanie znaków drogowych są w wyposażeniu standardowym, nie ma w nim jednak tak prostej rzeczy jak czujniki parkowania z tyłu. Za pozostałe systemy, jak asystent pasa ruchu czy funkcja monitorowania martwego pola trzeba u Mini zapłacić ekstra.

W ofercie są trzy benzynowe odmiany – Cooper (1.5 turbo, 3 cylindry, 136 KM) ze skrzynią mechaniczną lub dwusprzęgłową, Cooper S (2.0 turbo, 4 cylindry, 178 KM) z przekładnią dwusprzęgłową i John Cooper Works (2.0 turbo, 4 cylindry, 231 KM) z automatem.

Mini jest drogim maluchem. Cennik rozpoczyna się od kwoty 131 tys. zł za podstawowy, trzydrzwiowy egzemplarz ze 136-konnym silnikiem, trzeba się jednak liczyć z tym, że dobrze wyposażone Mini będzie kosztowało grubo ponad 150 tys. zł.